Deniz kız 26. ayını dolduruyor. Anneannemiz ve babannemiz müthiş bir özveri ile onu bu çağına getirdiler. Emekleri ve fedakarlıkları büyük. Onlar sayesinde bugüne kadar gözümüz arkada kalmadan işimize gücümüze baktık. Ama tabi ki modern çağın değişimleri gereği Deniz kız evde sıkılmaya başladı. Beklentilerini ancak kendi yaşıtlarıyla karşılayabilecek zamanlarına ulaştı. Büyük annelerin de dinlenme zamanları geldi haliyle. Biz de birkaç ay önce araştırmaya başladığımız sürece böylece adım attık. Evime oldukça yakın, 30 senelik deneyime sahip Çekirdek Yuva böylece hayatımıza girdi. Deniz 2 hafta boyunca "oyun grubu" adı altında günde 2 saatini yuvada geçirecek. Umduğumuz gibi olursa Mayıs'ta 1 aylık yarım gün süreci yaşayacak, ardından da tam gün. Henüz o dönemleri düşünmek istemiyorum. Onunla beraber adım adım ilerlemek işime geliyor :) Çünkü halen onu kapıda bekleyen bir anneanne var. Ama eninde sonunda yalnız kalması gerekecek. Sanırım Deniz için de bizim için de asıl zorluk o noktada başlayacak. O günler geldikçe deneyimlerimizi paylaşacağım elbet. Fakat şimdilik Deniz çok mutlu. Tam istediği ortamı yakaladı. İlk günden sonra arkasına el sallamaya bile başlamış hatta. Onun parklarda oyuncaklardan çok çocuklarla ilgilenmesinden sosyal olacağını tahmin etmiştik ki tahminimiz şuana kadar doğru çıktı. Sosyalleşmekten çok memnun. Deniz yemek yemeye başlamadığı için bu konuda ne yapacağı muamma elbet. Bez konusu da yine beklemedeki bir diğer konu. Ortama iyice alıştığında tuvalet eğitimi de başlayacak. Şuan için tek sıkıntı boya kalemlerini elinden saatlerce bırakmak istememesi. Enteresan bir konu bu. Paylaşmayı sevse de geriye kalan tüm kalemlerle takıntılı şekilde dolaşıyor. Kaleme karşı büyük bir düşkünlük söz konusu. Ama her biri pedagog olan öğretmenleri bunun da zamanla değişeceğini söylüyorlar. Sınıfında zarar verici bir çocuğa rastlamasam da çocuk milleti bu belli olmaz ama Deniz hanım birey olmaya adım attı madem, kendisini kollamayı da öğrenecek. Kendi kendine yemek yemek, tuvalete gitmek, kalemleri doğru şekilde tutup boyama yapmak, tüm sınıfa uyum sağlayarak oyunlar oynamak, kendini ifade etmeyi geliştirmek gibi bir sürü gelişim aşamaları var önünce. Bunlardan bizim adımıza en heyecan verici olanı Denizce lisanından Türkçe'ye geçişi olacak tabi. Cümlelerini ve kelimelerini arttırmasını sabırsızlıkla bekliyoruz.Onunla konuşmak şimdiden bu kadar güzelken, ilerleyen cümlelerle ne kadar keyif alacağımız şimdiden belli. Umarım günlerin güven için ve keyifle geçen canım kızım....Hepimize hayırlı olsun :)
Nazlı benim biricik yeğenim, ilk kızım,ilk yavrum, ilk göz ağrım. Daha varlığını öğrendiğim an "hala" oldum ben. Müthiş bir heyecandı onu beklemek. Sonra biraz erken de olsa doğdu, minicikti. Önce dünyanın en tatlı bebeği sonra en güzel çocuğu oldu. Ağbime benzedi, bana benzedi, bazen çocukluğuma benzedi. "Kan çeker" deyimi ne demek bana öğretti. Canım kuzum; bezini değiştirdiğim, süt içirdiğim, kokusunu içime çekmekten bıkmadığım ilk kuzu'm oldu.
Bir bebekle nasıl anlaşılır, neler paylaşılır hep onunla deneyimledim. İstabul'a geldiklerinde, sabah erkenden kalıp onu görmeye gider, sabah tazeliğinde onu severdim. Neşesi günümü güzelleştirirdi. O gerçi eniştesini benden çok sevdi hep ama olsun :) Tıpkı ağbi hasreti gibi yeğen hasreti de çektim ben, çekiyorum. Kuzum uzaklarda yaşıyor çünkü. Ama varlığı hep benimle. Onu uzaktan da olsa seyrediyor, nasıl hızla ve müthiş bir şekilde büyüdüğünü hayranlıkla takip ediyorum.
Kendine olan müthiş güvenini, insanlarla iletişimini, aynı anda 3 dili öğrenmesini, bisiklete binmesini, kayak yapmasını, piyano çalmasını izliyorum. Belki fiziken çok şey kaçırıyorum, yanında olamadığım her an için kahroluyorum ama İsviçre'de nasıl güzel bir hayatı yaşadığını bilince içim rahat ediyor ve manen onun yanında olmaya çalışıyorum.Hala ilk "hala" dediği gün gibi mutlu ediyor bana seslenişi. Hala ilk gördüğüm günkü gibi "bebek" benim için görüntüsü.. Nazlı her zaman özel bir çocuk oldu. Etrafını hemen etkisi altına almayı bilen, kararlı, çok hareketli ve neşeli bir çocuk oldu. Şimdi neredeyse 7 yaşında.
Büyüdü ve kızımın ablası oldu. Deniz'i sabırsızlıkla bekledi, önce kıskandı ama sonra çok sevdi. Onu korumaya,kollamaya, bir şeyler öğretmeye başladı. Deniz'i her görüşmelerinde biraz daha kendine hayran bırakmaya başladı. Şimdi belki benden çok Deniz'i özlüyor ama kuzumla aramızdaki bağ sanki daha çok kuvvetlendi. Teknoloji sayesinde ekranlardan görüyoruz sık sık birbirimizi. Yetinmeye çalışıyoruz yani. Oradan öpüyor oradan sarılıyor bize. Deniz'le konuşup onu güldürüyor. Ama olsun, uzaklık hangi gerçek sevgiye hangi sonsuz hasrete dokunabilmiş ki sanki? Ona hep çok düşkündüm. Çocuk sevgimden mi, henüz anne olmadan hayatıma girdiğinden mi yoksa sadece onun sevgiyi hak eden kocaman kalbinden mi bilmiyorum ama ilk kızımı çok sevdiğimi biliyorum. O bana ilkleri yaşattı, çocukların dünyasını öğretti ve sevgisini hep sıcacık tuttu. Canım yeğenim benim hep biriciğim olarak kalacak. Onu hep ilk günkü heyecanla, sürekli artan bir duyguyla seveceğim. Canım yeğenim önce özverili fedakar anne ve babasıyla sonra bizlerle uzun sağlıklı ve mutlu bir ömür geçirsin. Ben nası olsa büyüdükçe onu hayranlıkla izlemeye devam edeceğim.
Hasret tuhaf bir cisim. Özü güzeldir aslında ama bazen istemez insan. Saklamak veya yok etmek ister. Avucuna alıp ellerin acıyıncaya kadar kazdığın toprağa gömersin. Sonra uzaktan yeri anlaşılmasın diye elinden geleni yaparsın. Mesela üzerine taşlar, otlar filan koyarsın. Düşün ki etrafında birbirine benzer yüzlerce taş var üstelik. Arkanı dönüp bir kaç adım attığında gözden kaybetmek istersin. Koşup gelsen de bulamayacağına eminsin ama o hasret seni bulmak istediğinde hooop elinle gömmüş gibi bulursun. Pardon ya elimizle gömmedik mi zaten :) İster ertesi gün ister mevsimler sonra çıkıp gelsen yine yerini kaybetmeden çıkarırsın onu. Bile isteye de değil üstelik, bir anda o üzerine örtülü çukurun başında bulursun kendini. Şaşılacak şey inatla toprakta çürümez meret, sadece üzeri tozlanır. Tozunu alıp yine sarıp sarmalarsın hasret'ini. Her neye her kime duyarsan duy, "hasret" hep aynı yerde seninle... Arkana dönme boşuna.
Deniz kız 26. ayını dolduruyor. Anneannemiz ve babannemiz müthiş bir özveri ile onu bu çağına getirdiler. Emekleri ve fedakarlıkları büyük. Onlar sayesinde bugüne kadar gözümüz arkada kalmadan işimize gücümüze baktık. Ama tabi ki modern çağın değişimleri gereği Deniz kız evde sıkılmaya başladı. Beklentilerini ancak kendi yaşıtlarıyla karşılayabilecek zamanlarına ulaştı. Büyük annelerin de dinlenme zamanları geldi haliyle. Biz de birkaç ay önce araştırmaya başladığımız sürece böylece adım attık. Evime oldukça yakın, 30 senelik deneyime sahip Çekirdek Yuva böylece hayatımıza girdi. Deniz 2 hafta boyunca "oyun grubu" adı altında günde 2 saatini yuvada geçirecek. Umduğumuz gibi olursa Mayıs'ta 1 aylık yarım gün süreci yaşayacak, ardından da tam gün. Henüz o dönemleri düşünmek istemiyorum. Onunla beraber adım adım ilerlemek işime geliyor :) Çünkü halen onu kapıda bekleyen bir anneanne var. Ama eninde sonunda yalnız kalması gerekecek. Sanırım Deniz için de bizim için de asıl zorluk o noktada başlayacak. O günler geldikçe deneyimlerimizi paylaşacağım elbet. Fakat şimdilik Deniz çok mutlu. Tam istediği ortamı yakaladı. İlk günden sonra arkasına el sallamaya bile başlamış hatta. Onun parklarda oyuncaklardan çok çocuklarla ilgilenmesinden sosyal olacağını tahmin etmiştik ki tahminimiz şuana kadar doğru çıktı. Sosyalleşmekten çok memnun. Deniz yemek yemeye başlamadığı için bu konuda ne yapacağı muamma elbet. Bez konusu da yine beklemedeki bir diğer konu. Ortama iyice alıştığında tuvalet eğitimi de başlayacak. Şuan için tek sıkıntı boya kalemlerini elinden saatlerce bırakmak istememesi. Enteresan bir konu bu. Paylaşmayı sevse de geriye kalan tüm kalemlerle takıntılı şekilde dolaşıyor. Kaleme karşı büyük bir düşkünlük söz konusu. Ama her biri pedagog olan öğretmenleri bunun da zamanla değişeceğini söylüyorlar. Sınıfında zarar verici bir çocuğa rastlamasam da çocuk milleti bu belli olmaz ama Deniz hanım birey olmaya adım attı madem, kendisini kollamayı da öğrenecek. Kendi kendine yemek yemek, tuvalete gitmek, kalemleri doğru şekilde tutup boyama yapmak, tüm sınıfa uyum sağlayarak oyunlar oynamak, kendini ifade etmeyi geliştirmek gibi bir sürü gelişim aşamaları var önünce. Bunlardan bizim adımıza en heyecan verici olanı Denizce lisanından Türkçe'ye geçişi olacak tabi. Cümlelerini ve kelimelerini arttırmasını sabırsızlıkla bekliyoruz.Onunla konuşmak şimdiden bu kadar güzelken, ilerleyen cümlelerle ne kadar keyif alacağımız şimdiden belli. Umarım günlerin güven için ve keyifle geçen canım kızım....Hepimize hayırlı olsun :)
