Bazı cümleler, şarkı sözleri, şiirler vardır. Siz O'nu okurken, O sizin içinizi okur. Hissettiklerinizin aynasıdır. Bir yandan "keşke ben yazsaydım" derken diğer yandan ferahlarsınız. Dudaklarınızdan çıktığı an içinizi rahatlayan sırlar gibi, söylemekten korktuğunuz her bir cümle gibi ferahlatır.
Franz Kafka ne güzel demiş ne güzel yazmış. Üzerine günlerce konuşsak da azdır. Yaşamın özü bu cümlelerde. Şimdi bu satırları okurken "hissedemeyen" var mıdır acaba? Belki sevdiğinize hasretsiniz, belki sevdiğinizle beraber, belki sadece sevilmeye hasret. Ne fark eder ki? Yorgunuz ve aslında tek ihtiyacımız "O". Sonsuza dek..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder