Pazartesi sendromu çocuklarda da en az bizdeki kadar yoğun yaşanıyor.
Çocukluğu hayatın vazgeçilmezlerinden olduğunu Deniz'le giderek fark
eder oldum. Hafta sonun geldiğini ve sona erdiğini fark ediyor ve bunu
davranışlarına net olarak yansıtıyor.
Örneğin:
- Cumartesi sabahları mutlaka erkenden uyanıyor. Amaç "madem beraberiz
gün erkenden başlasın".
- Hafta sonu evdeysek asla uyumak istemiyor, uyutmaya çalışınca çok
büyük tepki veriyor. Sadece bebek arabasında gezerken veya arabada
bir yerden bir yere giderken sızıyor o kadar.
- Cumartesi ve Pazar bize gösterdiği sevgi ve ilgi inanılmaz boyutlara geliyor
ve pazar gecesi yatmamak için elinden geleni yapıyor.
- Pazartesi sabahı mutlaka huysuz ve ağlayarak uyanıyor.Giyinmemek için
uğraşıyor,evde olmadık şeylerle uğraşıp beni çıkmamak için oyalamaya çalışıyor.
Onu giydirip hazırlasam bile kucağımdan inmek istemiyor. Böylece benim
hazırlanmamı da geciktiriyor aklı sıra. Onu zorla giydirmeye çalışınca kızıyor
ve ağlıyor. Onu pusetine oturtmamam için büyük tepkiler veriyor ve sonunda
oturduğunda küsüp surat asıyor. Anneme giderken yol boyu da yüzüme bakmıyor.
Onu bıraktığımda üstünkörü bir "baybay" diyor.Tüm hafta bambaşka davransa bile,
Pazartesi sabahları mutlaka böyle geçiyor.
Tabi bendeki pazartesi sendromu da bu sayede de kat be kat artıyor. Bütün gün
onu düşünüp akşama nasıl gönlünü alacağımı hesaplıyorum. Ama kuzum akşam beni
görünce öyle tatlı "annee" diyor ki, endişeler hep boşa çıkıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder