"Bir renk değildir mavi
huydur bende,
benim yetinmezliğimdir"
( Edip Cansever )
Hangi rengin hangi cinsiyet tarafından sevilmesi gerektiği dünyanın tuhaf çoğunluğu tarafından kalıplara alınmıştır. Bana kalsa "Mavi" erkek rengidir diyenin alnını karışlarım. Çünkü adım gibi bilirim ki mavi benim rengimdir. Annem "kızı olacak umuduyla" pembeleri hazırlamıştır ama seçme yeteneğimi kazanır kazanmaz hep maviye gitmiştir aklım ve ellerim. Mavi olan güzeldir, huzur verir. Misal gözde olursa hiç utanmam bakarım dibine dibine, kime ne? Dünyanın tüm denizleri evimdir eğer maviyse, yine bakarım uzun uzun, her tonuna ayrı sevdalanarak; "göğe bakalım" diyen olursa "maviyse tamam" derim,düşünmem. Peki ya mavi bir insana rast gelirsem? Eyvallah etmem önyargılarıma, hemen içim ısınır. Hiç ders almam yanılgılarımdan, hayalkırıklıklarımdan. Çünkü maviliklere kavuşan sokaklarda gezinmek gibidir masmavi insanlar keşfetmek. Şairin dediği gibi huydur, değişmez sadece alışılır. Öğrenilmez; ana dilin gibi aklındadır,dilinin ucuna gelir. Boşveririm yani, mavi kalsın mavi gördüklerim ve ben mavileri sevmeye devam edeyim. Huyum kurusun..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder