Sen ne vakit uçağa binip şehri arkanda bıraksan,
sanki en çok ben kalıyorum geride,
en çok ben eksiliyorum..
Havası, suyu değişiyor sokakların,
yürürken eksiliyorum,
koşarken eksiliyorum..
Yokluğun içime işliyor.
Sen hep gidiyorsun, ben hep el sallıyorum.
Sonra senin yorgunluğunu hatırlıyorum,
gidip gelmelerin sende bıraktığı izleri hissediyor,
dayanamıyor, yanına geliyorum..
Sen ne vakit gitsen,
hemen ardından yanında buluyorum kendimi.
Aynaya bakıyorum, yüzümün yarısı yok;
kalbime dönüyorum, yarısı yok..
Sesim seninle, ellerim seninle..
Yalnız gidemiyorsun işte,
her seferinde beni de alıyorsun yanına.
Uçakta yanındaki koltukta oturuyorum mesela,
otel odasında yanındaki yatakta uyuyorum.
Sen çalışmaktan yorgun düştüğünde,
başını omzuma dayıyorum.
Yalnız hissettiğinde sıkı sıkı sarıyorum..
Konuşmak istediğinde, sesleniyor-dinliyorum.
Sen ne zaman gitsen kardeşim,
seninle geliyor,
biraz biraz yanında yaşıyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder