4 Mayıs 2016 Çarşamba

Mücadele

İlk nefesten son nefese her şey, her an, her insan bir mücadele. Ama asıl mücadalen hep kendinle aslında, her şey kendinde başlıyor, yine orada sona eriyor. Ne yaşadığın şehir, ne sevdiklerin, ne işin gücün, ne de sevmediklerin asıl mücadelen değil. İnsanın en büyük kavgası da en büyük küskünlüğü de hep kendi kendine..Kendini bildiğin ilk gün başlayan bu savaş ancak bilincini yitirince bitecek. Önemli olan bu süreci kendini severek geçirebilmekte. Mesela kendini yeteri kadar sevmedikçe asla tam olarak inanmayacaksın sevildiğine. Sevgi görünce şaşıracaksın, bocalayacaksın. Sevdiklerin her an seni geride bırakacaklar kaygısıyla hatalar yapıp duracaksın. Sıkıntılarının çözümünü kendinde bulamadıkça, hep çaresiz hissedeceksin. Kendine olan öfkeni dindiremedikçe, hep bir sinir harbini yansıtacaksın etrafına. Gerektiği zaman barışamazsan kendinle, hiç bir ilişkini sağlıklı yürütemeyeceksin. Kendini küçük bir çocuk gibi cebinde taşıyıp, şefkat göstermezsen, hep yarım kalacaksın. Ve yeterince güvenemezsen kendine, hep başarısız olduğunu zannedeceksin. Ters giden her ne olursa yaşamında, suçu kendinde bulacaksın. Sevdiklerinle arana yine "sen" gireceksin. Hatayı kendinde aramak o kadar normalin olacak ki sonunda, kimsenin hatasını göremeyeceksin. Oysa böylesi seni hep daha çok yoracak daha çok yıpratacak. Zor, biliyorum ama bırak artık kendinle didişmeyi, hayatı böyle sürdüremeyeceksin. 
"Hayat kısa, kuşlar uçuyor..."

Hiç yorum yok: