Yaramaz "Diş"ler..

Deniz kızımın dişleri erken çıkmaya başladı ve tıkır tıkır da çıktılar bugüne kadar. 16 dişimiz mevcut şuan. Gülümserken görünmeye başladılar, sevimliliğine katkıda bulunuyorlar çaktırmadan. Geçen gün ilk diş fırçasını bile aldım. Benimle beraber kendince o da fırçalıyor. Biraz daha alışsın macun kullanmaya da başlayacağız. Bu 16 diş çıkarken elbet zorlandığımız zamanlar da oldu.Ateş oldu, sıkıntı oldu. Ama şuan yaşadığı eziyet bir başka. Son dişler olan arka azı dişleri çıkıyor aylardır. Dördü birden. Huysuzluk, kızgınlık,iştahsızlık...bir sürü şeye sebep oldu ve oluyor. Ama en kötüsü acı içinde bağırması ve ağlaması. Uykulardan fırlaması bazen de "ay ay" diye söylenmesi. İnsan öyle çaresiz hissediyor ki kendini. Dişine ilaç sürmeye çalışıyorum,parmaklarım diş izi dolu, umursamıyorum.Ama rahatlayana kadar öyle bir ağrıyor ki yavrum,fena oluyorum işte. Her zaman sağlıklı olması şükretmekten, dua etmekten yanayım ama anneyim sonuçta. Sıradan bir anne. O ağlarken içim parçalanıyor. Sıkı sıkı tutunuyor bana,"yardım et" der gibi bakıyor. Bazen tutamıyorum ben de ağlıyorum onunla beraber...Ama alışmak zorundayız ikimiz de. En büyük derdi dişinin acısı olsun :) diyelim. Bunlar daha ilk sancılar.

İlk diş hatırası