6 Aralık 2013 Cuma

Tamam Mıyız?

Çağan Irmak deyince akan sular durur benim için. Tüm filmlerini severim, hem de çok severim. Ama asıl O'nu güzel kılan her zaman "Çemberimde Gül Oya" dır. 41 bölümlük dizinin her bir bölümü ayrı bir sinema filmidir benim için. O gün bugünden gözüm hep Çağan'da. Yaptığı her iş kıymetlim. Çekimleri Gezi olaylarına denk gelen "Tamam Mıyız"? filmini de bu yüzden sabırsızlıkla bekledim. Ve dün akşam sevgilimle çocuğu anneye bırakıp koşarak gittim. Bir Çağan Irmak filminden beklenenin aksine bu filmin sonunda ağlamadık. Çünkü bu film mutluluğun, umut etmenin filmi. Eğer yine de ağladıysanız bu kez kederden değil rahatlamaktan'dır. "Tamam Mıyız?" farklılıklarından veya eksikliklerinden ötürü dışlanan herkesi anlatıyor. Yani kısaca herkesi. Pek çok açıdan zor bir toplumda yaşıyoruz. Toplumun kişisel özgürlüklere tepkisi malesef çok ağır olabiliyor. İnsanlar yalnızlığa sürükleniyorlar. Yargılanmakten yorgun düşüyorlar. Bu yüzden desteğe ihtiyacımız var. Bu desteği ancak bizi anlayan ve tamamlayan insanlardan alabiliriz. Eksiklerimizi onlarla tamamlarız çünkü. Sustuklarımızı onlar konuşur, kalbimizi unuttuğumuzda kalbimiz, aklımızı unuttuğumuzda aklımız oluverirler. Eksikleri tamamlarlar işte, basitçe. Yük olduğunuzu asla düşünmezsiniz. Aynı şekilde siz de onları tamamlarsanız hele ki, tadından yenmez işte. Filmde anlatılan hikaye belki çok çarpıcı bir örnek ama hepimiz bizi tamamlayan insanlar sayesinde özgürleşiyoruz aslında. Mücadele gücümüz ve hatta kendimize olan inancımız artıyor. Çağan Irmak yine insan olmanın, sevmenin en güzel noktasına değinmiş ve tam on ikiden vurmuş. Eğer şanslıysanız sizi tamamlayan insanları bulursunuz veya bulduysanız asla kaybetmezsiniz. İster sevgili olsun ister kardeş ister dost; bu hayatta şanslı insan "yarenlik" edeni bulandır; yargılamadan, sizi tüm kırık-dökük yanlarınızla seven ve çekip gitmeden aynı yolda yürüyen insanı - insanları - hayatında tutabilendir. Ve ne şanslıyız ki bize tüm bunları anımsatmaktan bıkmayan Çağan Irmak var. İyi ki varsın.
Bu yazıyı, ne kadar şanslı olduğumu düşündüren iki insana armağan ediyorum. Okurken anlayacak ve gülümseyeceklerdir. Sonsuz minnetlerimle.. 

Hiç yorum yok: