Otursak Seninle

Bir otursak karşılıklı; 

etrafta kimse olmasa, 

çıt çıkmasa yer küreden,

görüntüler silikleşse
kuşlar uçmaya ara verse,
rüzgar bile ses etmese.

Ne güzel konuşurduk,

ne uzun dinlerdik birbirimizi. 

Ne eksik kalırdı ne fazla ruhumda.

Bırakırdım belki tüm kavgalarımı. 

Doya doya ağlar, 

doya doya gülerdim yanında.
Bir otursan karşıma; 

saatler dursa, zaman izafi olsa, 

sessizce çizgilerinden takip ederdim seni.
Hiç konuşmadan anlatacaklarını dinler,
susarak eşlik ederdim sessizliğine.
Gülüşünün altındaki yaraları 
tek tek birbirine eklerdim.

Bir otursan karşıma; 

hiç kaçmaz, kavga ederdim seninle.
Korkmaz, kaygılanmazdım hiç.
Bir otursak seninle, uzun uzun;
ara ara gözlerimiz ıslanırdı.
Bir benim gözlerim seninkileri takip ederdi
Bir seninkiler..

Buluttan nem kapacak olsam
boşverir, gülümser geçerdim yanında.
Sen yanağımdaki çukurlara uzanırdın,
ben saçlarından öperdim.
Ve sen bana yakın oldukça

ben kendimle barışırdım.